اول اردیبهشت ماه در تقویم ملی ایرانیان ، روز شيخ اجلّ “سعدى” نام گرفته است.

سعدى چنان تاثير شگرفى بر فرهنگ و ادب ايران داشته كه شناخت آثار و اندیشه‌های او موجب بازشناسی فرهنگ غنی‌ایرانی می‌شود.
البته گستره تاثیر فرهنگی و ادبی سعدی جهانی است و محدود به جغرافياى ايران نمى شود،تا جایی كه شاعران ، انديشمندان و سياستمداران كشورهاى ديگر ، به وضوح از آثار وى بهره برده اند.

سعدی سفیر انسانیت ، همبستگی و همزیستی است و از این رو استاد سخن در اشعار خود به عالم معنویت ، عرفان و فلسفه ورود كرده است و به بیان دردها و مشكلات بشریت و ارائه راه حل پرداخته است.
اين روزها كه جامعه جهانى درگير بلاى همه گير بيمارى كرونا شده است ، شايد بيش از پيش در گوش دلمان اين زمزمه تكرار شود كه آرى؛
“بنى آدم اعضاى يك پيكرند”…
سخنى كه شيخ اجل قرن ها پيش گفت و كسى آنچنان كه بايد باور نكرد !!

مى توان با قاطعيت گفت ، در طول قرن‌های گذشته در ایران و خارج از ایران كسانی كه زبان و ادب فارسی آموخته‌اند ، همگی از بركت وجود سعدی و آثار گرانبهای وی چون گلستان بهره برده اند و این ارزش هاست كه پاسداشت نام و یاد سعدی را بيش از پیش ضروری ساخته است.

امسال كه ناخواسته ، به اجبار ناشناخته اى به نام “كوويد نوزده” براى بزرگداشت “سعدى” گرد هم نمى آئيم ، در دلهامان يادش را زنده مى داريم و همچنان در زير لب زمزمه مى كنيم كه:

هنوز با همه دردم امیدِ درمانست
که آخری بود آخر شبان یلدا را…

(سعدى)