فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری یکی از عارفان و شاعران بلند پایه ادبیات پارسی است که در اواخر سده ششم و اوایل سده هفتم می‌زیست که ۲۵ فروردین ماه به عنوان سالروز بزرگداشت این شاعر گرانقدر نامگذاری شده است.

این عارف بزرگ، پیشه عطاری را در كنار پدر خویش فراگرفت و با فروش گیاهان دارویی گذران زندگی كرد و در روزگارانی به دلیل تغییر و تحول روحی كه در وی پدید آمد، مسیر زندگی او دگرگون شد و به سیر و سلوك و عرفان روی آورد و او را راهی سفرهای گوناگونی کرد تا به مبارزه با نفس بپردازد و در این بین با شاعران و بزرگان بسیاری نیز دیدار کرد.

این شاعر وارسته در آغاز تمامی اثرهای خود از عشق سخن رانده و  مضمون پردازی، هنر آفرینی و خردگرایی را در پیش گرفته، به همین دلیل وی را در سرودن غزل های عرفانی، صاحب سبک می‌دانند.

عطار نیشابوری، غزل های عرفانی را به دور از هرگونه صنعت ادبی و وزن های سنگین می سرود و با  اندیشه‌ای پویا و بهره‌مندی از حیوانات به عنوان قهرمانان حكایت‌ها، اهداف عرفانی خویش را در تمثیل‌های شیرین و دلنشین به شیوایی و با سوز و گداز برای رهروان عرفان و عارفان بیان می‌کرد.

شعر و ادبیات عرفانی با سنایی آغاز می‌شود و عطار نیشابوری با بهره‌مندی از آثار غنی حکیم سنایی آن را به کمال برده و پس از او جلال الدین مولوی نیز ادبیات عرفانی را به اوج می رساند، در واقع عطار با بیان نمادین و رمزگونه برای طرح موضوع های فلسفی و عرفانی توانسته نقش بسیار مهم و ارزشمندی در پیشبرد شعر عرفانی ایفا كند.

این عارف و ادیب فرهیخته برای بیان موضوع های عرفانی از زبانی نرم و گفتاری تاثیرگذار در قالب مثال ها و حكایت‌های زیبا بهره برده و می توان او را یکی از نمایندگان  مكتب معناگرایی عرفانی برشمرد که در آن نمایندگان لفظ شاعر را از خود دور دانسته و شعر را تنها ابزاری برای بیان یک رسالت مهم‌تر که دارای نظام فکری خاص است قلمداد می‌کنند.

منظومه  «منطق الطیر»  با ۴۶۰۰ بیت بلندترین مثنوی و معنوی عطار است که فریدالدین در آن با بهره‌مندی از قدرت ابتکار و تخیل رمزهای عرفانی، تعلیم سالکان و مراتب سیر و سلوک  را بیان می‌کند. او در غزل سرایی نیز با ایجاد تناسب میان صورت و معنی مهم‌ترین مراحل تكامل غزل عرفانی را طی کرده است.

تعداد آثار عطار نیشابوری مشخص نیست، اما از میان آثار برجسته وی می توان به «مصیبت نامه، الهی نامه، اسرار نامه، مختار نامه، مقامات طیور، خسرونامه، تذكرة الاولیاء، جواهر نامه، لسان الغیب، شرح القلب، دیوان قصاید و غزلیات» اشاره كرد.

فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری در زمان حمله مغول به ایران درسال های بین ۶۱۸ تا ۶۳۲ به دست یک سرباز مغول کشته شد و آرامگاه او اکنون در نیشابور میعادگاه عارفان  و ادب دوستان است.