شیرین سخن شیرازی مشرف الدین مصلح بن عبدالله سعدی نویسنده و شاعر قرن هفتم، کسب علم را در شیراز آغاز و در جوانی ادب، کلام و حکمت را در مدرسه نظامیه بغداد فرا گرفت.

او شاعری جهاندیده و جهانگرد در سرزمین‌های دور بود اما کسب علم، دانش و آگاهی از فرهنگ و رسوم اقوام مختلف هدف او در سفرهایش نبود بلکه با هر سفر تجربه‌های معنوی اش را افزایش می‌داد و در مسیر شام، حبشه و حجاز انبوهی از روایات ،قصه ها و رویدادهایی که ریشه در واقعیت زندگی داشت را مشاهده کرد و شاید یکی از مهم ترین عوامل دلنشین بودن پندها و اندرزهای سعدی در میان خاص و عام ، وجه عینی آن هاست.

تالیف شاهکارهای این شاعر برجسته نظیر بوستان یا سعدی‌نامه در سال ۶۵۵ و گلستان در سال ۶۵۶ پس از بازگشتش به شیراز بود علاوه‌بر آن این شاعر وارسته قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیع بند، مقالات و قصاید عربی نیز تالیف کرده که همه آن‌ها در کلیات او گردآوری شده‌است.

شیخ اجل سعدی را می‌توان موحدی مخلص برشمرد که اعتقاد به وحدانیت خداوند را با آذین‌بندی ستایش پروردگار در کتاب‌های گلستان و بوستان به نمایش درآورده است.

“منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت”
این مقدمه گلستان است که در نوشتن آن بلیغ‌ترین مفاهیم و فصیح‌ترین عبارات و الفاظ لبریز از احساسات خداپرستانه و عواطف ستایش‌گر نسبت به پروردگار در جان موحدان است.

پندها و آرزوهای شیخ اجل در بوستان بیش از دیگر آثارش مدینه فاضله‌‌ای را که او به دنبال آن بوده این گونه تصویر کرده که حق گویی و حق شنوی در آن مقام بالایی دارد.

در بوستان انصاف و حق پذیری فضیلتی است گرانقدر و ستودنی. بوستان جهان حقیقت است

شعر سعدی از استحکام ظرافت و استواری برخوردار است و در عین کلام ساده و صمیمی که در آن شاعر وارسته کمال خود را با زبان فاخرش به رخ نمی کشد و همواره متواضعانه و خاشعانه صاحبدلان و خوانندگان را به خود جذب می‌کنند.

شیرین سخن شیرازی در گلستان خود بدین مضمون؛

در آن مدت که ما را وقت خوش بود
ز هجرت ششصد و پنجاه و شش بود

اشاره به تدوین این اثر در سال ۶۵۵ هجری قمری در هشت باب می‌کند.

گلستان سعدی به واسطه انتخاب واژه‌های درست و موزون که از نوعی موسیقی جاندار برخوردار است و هماهنگی و هماوردی میان کلمات دانش فراوان، آینده‌نگری و هنرمندی سعدی را به رخ می کشد و گلستان را به سبب نثر مسجع و آهنگین خود در زمره زیباترین کتب نثر فارسی قرار می‌دهد.

شیخ اجل سعدی شیرازی در سال ۶۹۰ هجری در شیراز درگذشت و آرامگاه او امروز میعادگاه عاشقان و ادب دوستان است.