سوگند خداوند در قرآن به نام قلم، گویاترین شاهد بر شرافت و قداست آن است:  «ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ؛  سوگند به قلم و آنچه نویسند.» در جایی که خداوند، صاحب هستی به آفریده ای از آفریده های خود قسم یاد می کند، بشر در چه جایگاهی می تواند از ارج و منزلت آن سخن براند. در نخستین ارتباط وحیانی رسول خدا صلی الله علیه و آله با مبدأ هستی در غار حرا، سخن از قلم به میان می آید، تا جایی که خداوند خود را این گونه معرفی می کند:  «الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ؛ آن که با قلم آموخت.»

با سیری در زندگی پیامبر و امامان علیهم السلام می توان توجه و اهتمام عملی به نوشتن را از متن سیره آنان دریافت. این قدرشناسی به حدی بود که گاه موجب آزادی اسیران کفار می گشت. در صدر اسلام، پس از پایان برخی جنگ ها، پیامبر دستور می فرمود اسیرانی که به ده نفر از مسلمانان خواندن و نوشتن بیاموزند، آزاد شوند. این عمل در جامعه محروم از تمدن آن دوره، زیباترین و مؤثرترین پیام برای ارج نهادن به جایگاه قلم و علم بوده و هست.

قلم دانشمندان در طول تاريخ پس از اسلام در راه معرفت و شناخت هرچه بيشتر آيات الهی گام بر داشته و حلقه‌ وصلی ميان فرهنگ‌ها و انديشه‌ها بوده است  و امروز نیز وظیفه ماست که از این میراث گران بهاء نگهداری کنیم و آن را به نسل های بعد تحویل دهیم.

هر کس می تواند قلمی را بین انگشتانش بفشرد و فرمانش دهد که بنگارد و هر آنچه را از مخیله صاحب انگشت تراوش می کند، بنویسد. قلم، تخریب می کند. می سازد. واقعیت ها را آشکار می کند. آشکارها را نهان می کند. به واقع قلم، معجزه ای جاودان است.

۱۴ تیرماه می تواند بهانه ای برای زنده نگه داشتن و یادکردن از اهالی “قلم” باشد. و  اینجانب “روز قلم” را به کلیه نویسندگان، روزنامه نگاران، خبرنگاران عزیز و بی ادعا تبریک عرض می کنم و برای همه تلاش گران عرصه آگاهی و اطلاع رسانی عمری با عزت و تندرستی مسئلت دارم.