فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری مشهور به شیخ عطّار نیشابوری (زادهٔ ۵۴۰ در نیشابور – درگذشتهٔ ۶۱۸ هجری قمری در شادیاخ نیشابور) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. او در سال ۵۴۰ هجری برابر با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابور زاده شد و در ۶۱۸ هجری به هنگام حملهٔ مغول به قتل رسید.

او داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت و در عرفان مرید شیخ یا سلسلهٔ خاصی از مشایخ تصوف نبود و به کار عطّاری و درمان بیماران می‌پرداخت.

اسرارنامه، الهی نامه، منطق الطیر، مصیبت‌نامه، مختارنامه، تذکرةالاولیا و دیوان اشعار از جمله آثار ایشان می باشد.

شعری از عطار نیشابوری :

مصیبت‌نامه که اندوه جهان است          الهی‌نامه که اسرار عیان است

به‌داروخانه کردم هر دو آغاز             چه گویم زود رستم زین و آن باز

مصیبت‌نامه زاد رهروان است              الهی‌نامه گنج خسروان است

جهان معرفت اسرارنامه است            بهشت اهل دل مختارنامه است

مقامات طیور امّا چنان است          که مرغ عشق را معراج جان است

چو خسرونامه را طرزی عجیب است           ز طرز او که مه را نصیب است