خداوندا ! در دستان من چیزی نیست؛ نه برای عرضه [چیزی دارند] و نه قدرت دفاع دارند، اما در دستانم چیزی را ذخیره کرده ام که به این ذخیره امید دارم و آن روان بودن پیوسته به سمت تو است. وقتی آنها را به سمتت بلند کردم، وقتی آنها را برایت بر زمین و زانو گذاردم، وقتی سلاح را برای دفاع از دینت به دست گرفتم؛ اینها ثروتِ دست من است که امید دارم قبول کرده باشی.

خداوند، ای عزیز! من سال ها است از کاروانی به جا مانده ام و پیوسته کسانی را به سوی آن روانه می کنم، اما خود جا مانده ام، اما تو خود می دانی هرگز نتوانستم آنها را از یاد ببرم. پیوسته یاد آنها، نام آنها، نه در ذهنم بلکه در قلبم و در چشمم، با اشک و آه یاد شدند. عزیز من! جسم من در حال علیل شدن است. چگونه ممکن [است] کسی که چهل سال بر درت ایستاده است را نپذیری؟ خالق من، محبوب من، عشق من که پیوسته از تو خواستم سراسر وجودم را مملو از عشق به خودت کنی؛ مرا در فراق خود بسوزان و بمیران.

فرازهایی از وصیت نامه شهید حاج قاسم سلیمانی

امروز اولین سالروز شهادت دلاورمردی از مردان این زادبوم کهن است که سال ها از وی درس جهاد و عزت و شکوه ایرانی را آموختیم. بی گمان آن تصویر جانسوزِ بی سر شبیه حسین (ع) ، إرباً إربا شبیه علی اکبر(ع) و بی کف شبیه عباس (ع) ، در وجود نازنین و مخلص خداوند تا ابد جاری و ساری است.

یک سال است که از شهادت حاج قاسم سلیمانی ، عزیز دل ما مردم ایران می گذرد. یک سال است که دشمن او را پرپر کرده اما عطر و بوی تفکرش میان همه مردم پخش شده و حالا هر کدام از ما بوی غیرت و مردانگی اش را استشمام کرده و تبدیل به یک حاج قاسم شده ایم.

خوشا به سعادتت سردار  که نامت تا ابد مانا و یادت خاطره دوران خواهد بود.

◊◊◊ روابط عمومی سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری شاهین شهر ◊◊◊